herkesin üçüncü boyutu kendine ait olmalı,dokunulmaz fanuslara ihtiyaç duyulmaksızın
şımarmaya yüz tutmuş afacan ruhumu gökyüzüne salmak istiyorum şuan;yoksa yazmak durumundayım
düşlerin efendisindeki hastane çamaşırcısı Madeleine'nin kışkırtıcı tavırlarında buldum kendimi
derken sarmaşık şekline bürünüverdi hayatlar,başı ya da sonu belirsiz gibi
ne farkederki aslında başında da ben varım sonunda da
seviyorum kendimi,son derece küstah bir edayla eklemek isterim
maça asıyım ben ya da bir kraliçenin tacı,eksikliğinde bütüne bir anlam verilemeyecek türden
bu durumda görmek olabildiğince derin bir mevzu oluveriyor..
düşünmek tabiki de yetersiz...
dilerseniz,varsa,zülfikarlarınızı kuşanın
belki ozaman anlam yükleyebilirim size
tanrıya şükür ki onlar var biliyorum,
hayatımda hiçbir zaman eksik kalmasın istediğim diyaloglara sevgilerle...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder